Gottfried Walter - Wie i ämol s'Lohrer Bähnli zuem Schtehn brocht hab - Geroldsecker Land, 2001 Seite 162

S isch im Juni 1958 gsin, an sellem Fiirtig, am Dag der deutschen Einheit. Mir hänn vun drheim noch im Briechli Matte ghett und ich hab an sällem heiße Dag gholfe, daß mr s'Hei heimbrocht hänn. Nebe unsere aide große Kueh, Liesel hänn mir zuer gsait, hämmer noch ä junge Schwarzwisse angschpanne ghett, s war ä Bremmenarr.

Dert, wo jetz d'Hochhisere schtehn, war unseri Matt. Sie het iwwer 20 ar ghett und wenns Fueter groß war, hets zwei Wäge voll Hei gänn. Dert näwe dr Lettlöcher hänn als d'Bremme arg gmacht, vor allem, wenn ä Gwitter am Himmel war. So ischs au an sellem Dag gsinn. Am Mittag sin mr fertig mit Lade gsinn und hänne dr klein hintere Wage an dr groß anghängt. Ich hab gabelt. Nachdem mr dr Wiisbaum auf dr Wage glegt hänn und ich ä Wiesbaumletsch gmacht hab, hämme mir dr Landwig und mit dr Windheizer gschbanne. Drno sinn mir furtgfahre.

Dert an dr B 3 isch dr Iwergang iwer d'Gless vum Lohrer Bähnli gsinn, Schranke wäre keini dert, ä Blinklicht het dr Zug anzeigt. Hinter uns isch der Bohnert Hermann gfahre. Er het immer ä gueter Zwick in dr Geißel ghet un brässiert hets im au.

So simm mr mitänander uf d'B 3 komme, mir vornus und dr Bohnert Hermann hinterher. Will mr jo zwei Wäge hinteränander ghan henn, hab ich witt aushole mien bim Nusfahre uff d'Schtroos. Un will viel Fiiertigsverkehr war, bin i fascht nit nuskummä. Un drno hab ich drum dr Böge zknapp gnumme ghett un bin i mit dem räschte Hinterrad vum hintere Wage grad immwer seller Abwiiserschtein gfahre, wu dert am Schtrooserand gschtande isch. Un do ischs bassiärt. Wu i rumgschaut hab, i hab jo mien die Kiieh hewe, vor allem sellere schwarzwisse uff d'Naas haue, daß sie nitt furtgschosse isch, hetts hinter mir schun kracht. Und do isch dr hinter Wage do glege, mitem vordere Deil grad uff dr Schiine.

Ä Leiterschpore isch au usänandergange. Mir hänne schnell dr vordere Wage abghängt un sinn heim gfahre um ä anderer Wage z'hole. Bis mr kunime sinn, hab ich niinne Auge nit traut. Do isch doch dr Zug, wu vum Lohrer Bahnhof nach Dinglinge hett fahre welle, vor em Heiwage gschtande und drei Bahnpolizischte drzue. Nadierlig hänn die Reisendi dr Anschluß in Dinglinge nur bekumme, will sie die im ä Auto an dr Bahnhof gfahre hänn. Bis mir umglade ghan hänne, isch schun ä Zitt vergange, ihr wisse jo, lad ämol drebbelts Hei vum ä gladene Wage ra. Awwer i mueß sage, daß kein Mensch ghändelt hett. Hechtens ä wengli usglacht sin mr wore, aber seil hett mi nit gschtert, will i ja schun lengscht weiß, daß d'Schadefreud die schennst Freid isch.

Immerhin hab i an sellem Dag es gschafft, daß i s'Lohrer Bähnli zuem Schtehn brocht hab, na wer kann des schun vun sich sage???