Nacktarsch im Storchenturm

In friärä Zidä isch dr Schtorgädurm nitt immer so ruaig dogschtandä wi ä hitt..., do henn sie als d' Sindr nie-gschperrt wu irgend ebbis bosget henn ghett.

Do hetts verschiedeni Gfangeni genn, E Deil het sich in ihr Schicksal ergenn, andri henn randaliärt. Einr, ä ächtr Lohrer, isch a mol ingschperrt gsin, der het sie Gfangäschaft mit Humor uffgnummä. Er isch ä Schpaßvogl gsinn, dr Namä vun'm weis i nimmi.

Do hett'r a mol üs sinnä luftigä Heh' vum Durmfenschtr üs schpaziärä giuägt un hett yun witm d' Pfauäwirti gsänä im Hof, no hettr denkt, derä schpieli ä Schtreich un heträ grüäfä: "Lüüwis, Lüüwis!!" [sic!]

Diä Lüwis het umänandrgluägt un het halt niämä gsänä, no hetts halt nomol Lüwis gschallt vum Durm rundr: "Do howä bin i!" Dia Lüwis het halt widr glüägt. Untr derä Zitt het sich der Riäfr üszogä un het sie bluts Hintrteil zuäm Fenschtr nüsgschtreckt un het gsait:

"Kennsch mi nit?" Endlig het nä diä Wirti gsähnä un het gsait: "I' sieh di, awr i kann 's Gsicht nitt erkennä". Des isch ä schenr Bossä gsin, ächt nach alt Lohr.

ALTVATERS PLAUDERSTÜBLI - Ebbis vom Schtorgädurm [Erzählung] (Der Altvater, 23.8.1952)